Η αξία τού ευρώ

Έχουμε ακούσει κατ' επανάληψη και φορτικά ότι πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας ώστε να γίνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικά κλπ κλπ., επειδή απέναντί μας βρίσκονται τα φτηνά προϊόντα κάποιων τρίτων χωρών, όπως π.χ. η Κίνα και η Ινδία.
Και είναι αλήθεια ότι τα ακολουθούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση "προγράμματα δημοσιονομικών προσαρμογών" προσαρμόζονται σ' αυτόν ακριβώς τον στόχο.

Βεβαίως, δεν θα μπορούσα ποτέ να αντιπαραβληθώ προς το μέγεθος των οικονομικών εγκεφάλων τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η επιστημονική μου ένδεια μού επιτρέπει να θεωρώ τα προαναφερθέντα προγράμματα από ανεδαφικά έως ηλίθια.
Άποψή μου είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία είναι ξεκάθαρα μη συγκρίσιμη προς τις οικονομίες είτε της Κίνας είτε της Ινδίας. Εκείνες οι οικονομίες είναι βασισμένες στις εξαγωγές ενώ οι ευρωπαϊκές είναι προσανατολισμένες στην εσωτερική κατανάλωση. Ενώ η Κίνα π.χ. εξάγει το 60% της παραγωγής της (παρά τον τεράστιο πληθυσμό της), μόνο το 8%-10% της ευρωπαϊκής παραγωγής διοχετεύεται εκτός ευρωπαϊκών συνόρων.

Με βάση τα παραπάνω νούμερα, εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οποιαδήποτε μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης επιδεινώνει αμέσως την καπιταλιστική κρίση. Έτσι, λοιπόν, οι ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας όχι μόνο δεν αποτελούν λύση αλλά βαθαίνουν την κρίση, στο επίπεδο που η μείωση των διαθέσιμων λαϊκών εισοδημάτων μειώνει την λαϊκή κατανάλωση.

Εδώ γεννάται μια απορία:
αφού η Γερμανία είναι ο "πρύτανης" της ευρωπαϊκής οικονομίας και με το δεδομένο ότι πάνω από τις μισές της εξαγωγές κατευθύνονται προς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, τί στον διάολο έχει λυσσάξει με την λιτότητα;

Η απορία είναι εύλογη. Μόνο που τρέπει το "αίτιο" σε "αιτιατό". Δηλαδή, αυτό που παίρνουμε ως δεδομένο για να εκφράσουμε την απορία μας, θα έπρεπε να αποτελεί το ερώτημά μας και να έχει την απορία ως δεδομένο. Και εξηγούμαι:

Πράγματι, οι μισές (και παραπάνω) εξαγωγές τής Γερμανίας πραγματοποιούνται προς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί υστερούν ως προς τρίτες χώρες; Μα επειδή το ευρώ, ως απαράδεκτα σκληρό νόμισμα, λειτουργεί ανασχετικά. Με απλά λόγια: η υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία τού ευρώ μειώνει την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων. Οπότε, πού μπορούν να διοχετευθούν ευκολώτερα τα γερμανικά προϊόντα; Μα, φυσικά, στις χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ ή που έχουν σταθερές ("κλειδωμένες" κατά την πρόστυχη τηλεοπτική διάλεκτο) ισοτιμίες με το ε υρώ.

Ας πάμε την σκέψη μας ένα βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα επιστρέφει (για κάποιον Χ λόγο) στην δραχμή. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι δεδομένο ότι θα υποτιμούσε το νόμισμά της έναντι του ευρώ, προκειμένου να κάνει ανταγωνιστικώτερη την οικονομία της (άλλωστε, κάπως έτσι πορευτήκαμε δεκαετίες και δεκαετίες και κάπως έτσι ξαναχτίσαμε την κατεστραμμένη από τόσους πολέμους χώρα μας). Αυτό θα σήμαινε αύξηση στις τιμές των εισαγομένων προϊόντων και, επομένως, μείωση στην κατανάλωσή τους. Συνεπώς, η Γερμανία ωφελείται από την π αραμονή μας στο ευρώ, στο μέτρο που η χρήση ενός διεθνούς νομίσματος δεν μας επιτρέπει την μονομερή υποτίμησή του.

Ας ανακεφαλαιώσουμε τις σκέψεις μας με απλά λόγια. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο (λέγε με "Γερμανία") είναι το μόνο που ωφελείται από την χρήση ενός πραγματικά κακού νομίσματος σαν το ευρώ, επειδή το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπει επί μέρους ισοτιμιακές προσαρμογές ανάλογες προς τις ανάγκες των επί μέρους οικονομιών. Κατ' επέκταση, ακόμη κι αν η Ελλάδα διατράνωνε αύριο την θέλησή της να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, είναι βεβαιότατο ότι οι ευρωπαίοι μεγαλοκεφαλαιοκράτες θα κινούσαν γη και ουρανό για να αποσοβήσουν κάτι τέτοιο.

Το κατάλαβες; το συμπέρασμα, ηλίθιε ψηφοφόρε; που ψήφισες φοβούμενος την έξοδό σου από το ευρώ ή πρέπει να σου δώσω περισσότερες εξηγήσεις; Άντε, βρε, για χατήρι σου και μόνο, θα επεκτείνω την σκέψη μου και στο αυριανό σημείωμα.


Cogito ergo sum

Πηγή: http://www.ramnousia.com/