Για τη Χρυσή Αυγή: «Ο παππούς μου έλεγε ότι μετά τον Εμφύλιο ένα 10% του πληθυσμού, οι ταγματασφαλίτες, συνέχισαν να έχουν την ίδια λογική. Μου έλεγε ότι αυτούς θα τους συναντάς σε όλη σου τη ζωή, είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Αλλοτε κρύβεται, άλλοτε φωλιάζει κάπου αλλού, άλλοτε βρίσκει χώρο και βγαίνει μόνο του. Οσο για τους νέους που μαζεύει, αυτή η λογική του γαμωμανά είναι παντού. Είναι εύκολο κάποιος που δεν είναι πουθενά να βρει απάγκιο εκεί. Και σίγουρα ευθύνεται η Αριστερά για το ότι τα παιδιά
σκέφτονται πως για να υπάρχουμε πρέπει να δείρουμε το διαφορετικό. Εχω ζήσει τις παλιές συγκρούσεις με τους φασίστες, είχαν μέσα μπέσα και ανθρωπιά. Ηταν αλλιώς οι δρόμοι παλιά. Τώρα είναι σουρεαλιστικό και ερμαφρόδιτο με τους ναζί να μαζεύονται στη Βουλή, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις όπως το '85». Για τη «βία των άκρων»: «Δεν βάζω στην ίδια μοίρα τον ένοπλο αγώνα για την ελευθερία, όσο και αν περνάει κάποια όρια, με τον αγώνα κάποιου να αποδείξει ότι η μοναδικότητά του είναι στο αίμα και στη φυλή. Δεν είμαι υπέρ της ένοπλης πάλης εδώ. Και καινούργιο ΕΑΜ να στηνόταν, μόνο από ανάγκη θα πήγαινα. Συναισθηματικά δεν θα γούσταρα να συμμετέχω σε έναν εμφύλιο, θα έκανα ό,τι έκανε ο Αγις Στίνας ή ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος. Αλλά δεν με προσβάλλει ο πιτσιρικάς που με τους συντρόφους του εισβάλλει σε μια τράπεζα με το Καλάσνικοφ, ούτε σαν εικόνα ούτε σαν πρακτική ούτε σαν λογική, όποιες και αν είναι οι παράπλευρες απώλειες. Με προσβάλλει να τρώει ξύλο ένας μετανάστης για το χρώμα του ή αυτή η νοοτροπία των μπάτσων που μπουκάρουν στα σπίτια σπάζοντας πόρτες. Χώρια που νόμιζα ότι δεν θα ξαναγυρίσουν τέτοιες εποχές, άσχετα αν συνεχίζω να τραγουδάω ότι έξω από την πόρτα μας είναι οι μπάτσοι. Δυστυχώς συνεχίζεται η αθλιότητα. Και η αδικία, όπου ένα παιδί, που έφτιαξε ένα μηχανισμό στην κατσαρόλα και τον έβαλε για να τρομάξει ένα λαμόγιο καταχραστή δημοσίου χρήματος, ακούει σαράντα χρ όνια σε ένα δικαστήριο, ενώ ο δολοφόνος του Τεμπονέρα είναι έξω και ο Περίανδρος κυκλοφορεί ανάμεσά μας». Ο Β.D. Foxmoor μιλά για το Πέραμα του χθες και του σήμερα, αλλά και την πολιτική βία Για την πολιτική: «Θεωρώ παράδειγμα αξιοπρέπειας τον Μάρκος με τους Ζαπατίστας. Η 6η διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα είναι ο ύμνος προς την ελευθερία. Εγώ νιώθω πρόσφυγας, δεν έχω πατρίδα, αλλά θα μπορούσα να υπερασπιστώ ένα μέρος αν πραγματικά ο κόσμος που ζει εκεί ζητάει την ελευθερία. Οπως πριν από τον Μάρκος και τον Ζαπάτα, ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης έψαχνε την τύχη του σε αυτά τα μέρη. Δεν έχω διαβάσει Μαρξ. Σώθηκα γιατί έπεσα πρώτα στον Καστοριάδη. Δεν έχει ενδιαφέρον ο μαρξισμός, δεν βρίσκω τίποτε μαγικό».
Πηγή: http://www.eglimatikotita.gr/
No comments:
Post a Comment