πραγματική απάντηση. Οι φιλοσοφίες και οι θεωρίες είναι πάμπολλες που δίνουν απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Άλλες στηρίζονται στις επιστήμες, προσπαθώντας να δώσουν την απάντηση με επιχειρήματα που φέρουν και απτές αποδείξεις, ικανοποιώντας την λογική μας και την ανάγκη μας για αποδείξεις (μια από αυτές είναι η πασίγνωστη πλέον Δαρβινική θεωρία). Άλλες πάλι δεν βασίζονται καθόλου σε απτά επιστημονικά επιχειρήματα, μα ικανοποιούν το θρησκευτικό μας συναίσθημα και την ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάτι ανώτερο από εμάς.
Η πιο «διάσημη» θρησκευτική θεωρία σχετικά με το από πού προερχόμαστε, είναι αυτή του Αδάμ και της Εύας… Θεωρία όχι μόνο Χριστιανική, μα σχεδόν πανθρησκευτική που μόνο τα ονόματα των πρωτόπλαστων αλλάζουν από θρησκεία σε θρησκεία, αλλά η ιστορία παραμένει η ίδια. Είναι τόσο απλή στην σύλληψή της και τόσο κατανοητή, που μπορεί να ικανοποιήσει τον απαίδευτο νου χωρίς να τον περιπλέξει.
Κοιτάζοντας όμως λίγο πιο προσεχτικά την Χριστιανική ιστορία του Αδάμ και της Εύας, ανακαλύπτουμε ένα πολύ σημαντικό κενό: Ο Αδάμ και η Εύα κατά τις Γραφές υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι. Δεν ήταν άλλοι, μόνο αυτοί. Έκαναν 2 παιδιά: τον Κάιν και τον Άβελ… 2 αρσενικά… Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ. Μένει ένα αρσενικό. Ο Αδάμ και η Εύα δεν κάνουν άλλα παιδιά (και σε αυτό οι Γραφές είναι σαφέστατες), οπότε μένει ο Κάιν σκέτος για να… δημιουργήσει την ανθρωπότητα!
Λογικά, η ιστορία της ανθρωπότητας θα έπρεπε να εξαφανιστεί σε εκείνο το σημείο, κι όμως! Εμείς σήμερα υπάρχουμε! Μα πως; Γονιμοποίησε και γέννησε από μόνος του ο Κάιν; Μάλλον απίθανο…
Παρακολουθώντας και την συνέχεια της ιστορίας, το κενό αντί να καλύπτεται γίνεται ακόμα πιο αινιγματικό: ο Κάιν τιμωρείται για τον φόνο του αδελφού του με εξορία. Περιπλανιέται μόνος αρκετό καιρό, μέχρι που συναντά έναν άγριο και βίαιο πολιτισμό ανθρώπων!!! Από πού;! Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Από πού ήρθαν; Αλήθεια, το είχατε προσέξει ποτέ ότι αυτή η ιστορία, έστω και ως παραμυθάκι από κάπου «χάνει»;
Κι όμως… το παραμυθάκι έχει συνοχή και λογική εξέλιξη γεγονότων (όσο λογικό μπορεί να είναι ένα παραμύθι) μόνο που για κάποιους λόγους (που δεν θα αναλύσω γιατί δεν είναι το θέμα μας), ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των πρωτόπλαστων πέρασε από «λογοκρισία» και καταδικάστηκε στην αφάνεια… και αυτό το κομμάτι, είναι η ιστορία της:
ΛΙΛΙΘ..Η ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ
Αναζητώντας να καλύψουμε το κενό του παραμυθιού μέσα στις μυστικές Γραφές, συναντάμε τον χαρακτήρα της Λίλιθ. Η ιστορία της θηλυκής ανθρώπινης παρουσίας δεν ξεκινά από την Εύα, αλλά από την Λίλιθ που υπήρξε το πρώτο δημιούργημα του Θεού για να συντροφεύσει τον Αδάμ, και όχι μετά την δημιουργία του Αδάμ, αλλά ταυτόχρονα. Ιδού λοιπόν το «λογοκριμένο» κομμάτι του παραμυθιού:
Ο Θεός είχε ήδη δημιουργήσει όλα τα ζωντανά πλάσματα της Γης διαχωρισμένα σε αρσενικά και θηλυκά, και το ανθρώπινο είδος δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Έτσι, το επιστέγασμα της μεγαλειώδης δημιουργίας Του ήταν το ανθρώπινο ζεύγος:
Ο Αδάμ και η Λίλιθ, που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα.
Το ζεύγος ζούσε ευτυχισμένο μέσα στον πανέμορφο κήπο που είχε δημιουργήσει ο Θεός γι' αυτούς (ο μυθικός κήπος της Εδέμ), μέχρι που ο Σατανάς ήρθε να ταράξει την ηρεμία, διδάσκοντας στην Λίλιθ ότι η ερωτική πράξη δεν είναι μονάχα για αναπαραγωγή αλλά και για απόλαυση. Η Λίλιθ με την σειρά της διδάσκει το ίδιο στον Αδάμ μα ο Θεός δεν το ενέκρινε, χαρακτήρισε την ερωτική πράξη απαγορευμένη απόλαυση όταν δεν γίνεται για αναπαραγωγή και εξοργισμένος εξόρισε την Λίλιθ από τον κήπο της Εδέμ.
Η Λίλιθ περιπλανήθηκε μόνη και καταδικασμένη να μην ξαναδεί τον κήπο της Εδέμ, μέχρι που την ξαναπλησιάσε ο Σατανάς, την έκανε γυναίκα του και Αρχόντισσα του Σκότους.
Στο μεταξύ, ο Αδάμ την νοσταλγούσε και την αναζητούσε. Ο Θεός μην αντέχοντας να βλέπει το πολυαγαπημένο Του δημιούργημα λυπημένο, έστειλε 3 Αγγέλους να βρουν την Λίλιθ και να την φέρουν πίσω. Οι 3 αυτοί Άγγελοι είναι ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμεγκελάφ.
Οι 3 Άγγελοι αναζήτησαν για πολύ καιρό την Λίλιθ, όταν τελικά την συνάντησαν κάπου στην Ερυθρά Θάλασσα. Μέχρι τότε η Λίλιθ είχε πια ασπαστεί οριστικά τον ρόλο της ως Αρχόντισσα του Σκότους, είχε μεταλλαχθεί σε δαιμόνισσα και είχε μάλιστα γεννήσει πάμπολλα παιδιά με τον Σατανά. Οι 3 Άγγελοι της ανέφεραν ότι ο Θεός και ο Αδάμ την συγχωρούν και την θέλουν πίσω, μα η Λίλιθ απάντησε με βρισιές. Οι 3 Άγγελοι απαίτησαν να γυρίσει πίσω, αλλιώς θα έσφαζαν όλα της τα παιδιά. Η απάντηση της Λίλιθ όμως ήταν και πάλι κατηγορηματικά αρνητική, προσθέτοντας μάλιστα κατάρες για τα παιδιά και όλους τους απογόνους του Αδάμ. Έτσι, οι 3 Άγγελοι τήρησαν την απειλή τους σκοτώνοντας τα παιδιά της και επέστρεψαν στον κήπο της Εδέμ. Από εκείνη την στιγμή, η Λίλιθ απέκτησε και τον τίτλο της Παιδοκτόνου, που επιτίθεται στα νεογέννητα μωρά, στις έγκυες γυναίκες που φέρουν αρσενικό έμβρυο καθώς και στα νεαρά αγόρια και τα πνίγει στον ύπνο τους για εκδίκηση.
Η ιστορία συνεχίζει λέγοντας πως όταν οι 3 Άγγελοι επέστρεψαν και ανέφεραν στον Θεό το τι συνέβη, Εκείνος για να παρηγορήσει την μοναξιά του Αδάμ, δημιούργησε άλλη μια γυναίκα την Εύα, που όμως δεν ήταν εξίσου τέλειο δημιούργημα όσο υπήρξε αρχικά η Λίλιθ και ο Αδάμ, μιας και η Εύα δημιουργήθηκε από ένα πλευρό του Αδάμ.
Τα γεγονότα εξελίχθηκαν κατά την γνωστή πλέον ιστορία του Αδάμ και της Εύας, και η Λίλιθ ξαναεμφανίζεται αργότερα στον Κάιν κατά την εξορία του και ζευγαρώνει μαζί του, συνεχίζοντας έτσι το ανθρώπινο είδος, μόνο που πλέον το είδος «μολύνθηκε» από την δαιμονική πλευρά της Λίλιθ. Και είναι αυτή η πλευρά που εξορκίζουμε με την βάπτιση… και είναι αυτή η πλευρά που μας επιβάλει να μην πεθάνει κανείς αβάπτιστος και από αυτήν την ιστορία έχει παραμείνει η δοξασία ότι οι αβάπτιστοι νεκροί μετατρέπονται σε δαιμόνια που στοιχειώνουν τους ζωντανούς.
Από την ίδια ιστορία έχει παραμείνει και η δεισιδαιμονία να χαράζουν στην κούνια των νεογέννητων, στο κρεβάτι των εγκύων γυναικών και των νεαρών αγοριών, τα ονόματα των 3 Αγγέλων για να κρατήσουν την Λίλιθ μακριά τους…
Τώρα λοιπόν που καλύψαμε το κενό στο παραμύθι των πρωτόπλαστων, ας μιλήσουμε για την Λίλιθ λίγο πιο σφαιρικά:
Αναζητώντας την ΛίλιθΤο όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους Καναήτες.
Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα γραπτά της Νεκρής Θάλασσας.
Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο χαρακτήρας της Λίλιθ ξεκινά πλέον να έχει «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.
Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε και πολλές (αμφίβολες πρέπει να τονίσω) ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες αρχαίες Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η Ινδική Κάλι και άλλες.
Με όλες αυτές τις προ-Εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννιέται η απορία για το κατά πόσο η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα. Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.
Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ (δηλ. του Σατανά) και ως η θηλυκή έκφρασή του. Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού καθώς και ως το πρώτο Succubus που επιτιθόταν στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν (βλ. κείμενο σχετικά με τα Incubi & Succubi).
Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός) είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό. Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.
Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Κάρλ Γιούγκ, που την χρησιμοποιεί ως έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.
Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσεται από πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θυληκότητας. Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θυλυκό ίδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της, και φυσικά η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της τώρα παραμερίζεται και απορρίπτεται.
Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του γυναικείου ερωτισμού, θέλωντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην φαλλοκρατική καθημερινότητα. Λατρεύεται όμως μέχρι της μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους.
(από in-fo-stires)
Πηγή: http://antidimos.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment