Η πίστη δεν είναι παράδοση και έθιμα. Είναι κάτι πιο σοβαρό. Ή θα την ακολουθούν οι πιστοί με σεμνότητα ή θα την εκθέτουν και αυτή θα γίνεται αντικείμενο χλευασμού. Όταν θα σταματήσει οποιαδήποτε επίσημη στήριξη προς οποιαδήποτε θρησκεία, όταν θα σταματήσουν να εκδίδονται βιβλία στο όνομά της και να διαδίδεται οποιαδήποτε ιδέα πίστης με οποιοδήποτε τρόπο, όταν οι άνθρωποι θα αντιληφθούν πόσο προσωπική υπόθεση είναι η θρησκεία και θα σταματήσουν οι ίδιοι να δηλώνουν τι πιστεύουν, όταν οι ίδιοι καταρχάς δείξουν σεβασμό προς τη δική τους θρησκεία και σταματήσουν να την εκθέτουν οι ίδιοι στο κοινό, όταν όλοι αυτοί σωπάσουν και δείξουν μία ανιδιοτελή πίστη που δεν τους ικανοποιεί απλώς το δικαίωμα του ανήκειν, όταν ταπεινά κλειστούν σπίτι τους και την ακολουθήσουν για τον εαυτό τους, όταν οι επιταγές της πίστης κάνουν τους πιστούς να τις ακολουθήσουν χωρίς όμως να ομολογούν στο όνομα τίνος έχουν τη δεδομένη συμπεριφορά, τότε και οι άπιστοι και άθεοι δε θα έχουν αντικείμενο για να στρέψουν τα βέλη τους. Άλλο σεβασμός στην ελευθερία και άλλο στην υποκρισία.
Ο θεός αν είναι όντως μεγάλος και αληθινός, αν έχει μία κάποια αφηρημένη βούληση για τη μοίρα του δημιουργήματός του, αυτή η βούληση σε καμία περίπτωση δε θα συνδεόταν με την ανάγκη αναγνώρισης εκ μέρους του ανθρώπου της ίδιας της ύπαρξης θεού. Η πίστη ανήκει στην πνευματικότητα και ως τέτοια, οποιαδήποτε έκφρασή της μέσα από αυστηρά καθορισμένα δόγματα συνθλίβει την αρχική της ουσία. Η πίστη και η προσπάθεια εύρεσης του καλού, είναι συνυφασμένη αν όχι με το φόβο θανάτου, τουλάχιστον με την ανάγκη του ανθρώπου να βρει έναν οδηγό στην ηθική του ολοκλήρωση. Το αν παρεκκλίνει κάποιος από την πραγματικότητα και την αλήθεια, για ένα θρησκευόμενο δεν είναι τόσο σημαντικό. Γιατί ο πιστός δε πιστεύει το ενδεχόμενο που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι αληθινό, αλλά το ενδεχόμενο που είναι πιο πιθανό να επιβεβαιώσει την αρχική του ιδέα. Συνεπώς, η ελευθερία έκφρασης δε θα έπρεπε να περιορίζεται εκεί που ξεκινάν τα πιστεύω κάποιου, αν αυτά τα πιστεύω στον έλεγχο που επιβάλλει η πραγματικότητα αποτυγχάνουν.
Δε ζούμε σε ένα κόσμο ονείρων και σίγουρα η ζωή μας διακατέχεται από νόμους που όποιος και να τους κατασκεύασε, μας τους επέβαλε χωρίς τη βούλησή μας. Δεν είναι αυτό κάτι το αρνητικό, αλλά το πρόβλημα ξεκινάει όταν επιχειρούμε να εγκαθιδρύσουμε την πίστη μέσα στα όρια της κοινωνικής και συλλογικής μας ζωής. Το κτίσμα που λέγεται εκκλησία υπακούει σε νόμους, ο ιερωμένος το ίδιο, οι παραδόσεις και τα ήθη το ίδιο υπακούν σε ιστορικούς νόμους. Στο βαθμό που η πίστη εξωτερικεύεται, χάνει την αρχική της αξία, αν υπάρχει. Στο βαθμό που η πίστη εισέρχεται στον κόσμο του είναι, τίποτα δε μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους να την αμφισβητούν. Η βλασφημία δεν υφίσταται σαν έννοια. Όπως δε μπορείς να ζωγραφίζεις προφήτες, όπως δε μπορείς να μη νηστεύσεις, όπως δε μπορείς να κάνεις κάτι που απαγορεύει κάποια θρησκεία, έτσι θεωρώ ότι είναι βλασφημία να εκφέρεις την οποιαδήποτε άποψη σχετικά με την πίστη σου, γιατί αυτή είναι μόνο μέσα σου και καλό είναι να την εξωτερικεύεις μόνο με έργα, χωρίς να γίνεσαι αντιληπτός.
Όλες οι επιταγές των θρησκειών εκφράζονται με όρους γλωσσικούς (δηλαδή ανθρώπινους και ενταγμένους στα όρια της λογικής). Ο Βίτγκενσταιν όμως είχε πει :"για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς καλύτερα να σωπαίνει". Και όταν σωπάσει όλη αυτή η φασαρία με τις θρησκείες, τότε να είναι όλοι σίγουροι ότι δε θα υπάρξει άνθρωπος που να χλευάζει την πίστη. Γιατί η ίδια η πίστη είναι που θέτει στον εαυτό της αυτή τη δοκιμασία, αναζητώντας δρόμο έκφρασης μέσα από τη θρησκεία. Οι ίδιοι οι πιστοί βλάπτουν την πίστη τους στην προσπάθεια τους να την προστατέψουν μέσα από οργανωμένες θρησκείες. Για άλλη μια φορά λοιπόν το άτομο καλείται να γίνει αποκλειστικός φορέας της οποιαδήποτε πίστης και να παλέψει για την κατάλυση οποιασδήποτε οργανωμένης δομής που προσπαθεί να ενσαρκώσει το άυλο.
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment