Είναι ο θεός ένας μπλουζίστας;

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στη ζωή; Πόνος παντού. Και δεν μιλάω μονάχα για τον πόνο του ανθρώπου. Η φύση από ψηλά δείχνει πανέμορφη αλλά αν τη βάλεις κάτω από το μικροσκόπιο της σκέψης, βλέπεις παντού πόλεμο κι αιματοχυσία με περιστασιακές στιγμές ευτυχίας και γαλήνης.

• Ποιο είναι το νόημα του πόνου; 
• Γιατί συμπεριλήφθηκε ο πόνος στην πλάση; 
• Γιατί η γνώση και η δημιουργία είναι πόνος;

Οι κ. κ. Θεοδοσίου και Δανέζης λένε ότι ο θάνατος είναι το πέρασμα από το αισθητόν αλλά μη υπάρχον, στο υπάρχον αλλά μη αισθητόν.
Να όμως μερικές ερωτήσεις ικανές να στοιχειώσουν τα βράδια μας:

• H διαδικασία της δράσης-αντίδρασης είναι και ''διαμετενεργειακή''; 
• Αν είμαστε απεικάσματα του όντως υπάρχοντος, σημαίνει άραγε αυτό ότι ο πόνος βασιλεύει και στο Μετά; 
• Κι αν αυτό ισχύει, ισχύει και για την αδικία και την ειρωνεία; 
• Αν ναι, ισχύει και για την αγάπη, την ενσυναίσθηση, την καλοσύνη ή και για όλους τους πιθανούς συνδιασμούς;

Καμιά φορά κάνω πλακίτσα στον εαυτό μου φανταζόμενος πως είμαι μια από τις πειραματικές, δυνητικές, πιθανολογικές σκέψεις μέσα στον Μεγάλο Νού. Πως δηλαδή ο αδιαίρετος, ενεργειακός και κοχλάζων χυλός που περιγράφουν οι κ. κ. Δανέζης και Θεοδοσίου είναι ένας νούς που πειραματίζεται, διαπραγματεύται, δημιουργεί και καταστρέφει -ίσως[για τα δικά μου γούστα], ο νούς ενός ροκά ή ενός μπλουζίστα με έφεση στα μαθηματικά. Και μετά ψάχνω βρύση για να βάλω το κεφάλι μου από κάτω. . .
Διότι, όσο το σκέφτομαι το θέμα, μου γεννιούνται συνεχώς καινούριες ερωτήσεις ενώ για τις διάφορες απαντήσεις και τα συμπεράσματα, ποτέ δεν είμαι ολικά σίγουρος πως συνιστούν πράγματι μερίσματα της ''αλήθειας''!

Οριακά ερωτήματα. . .

• Έχουν νόημα η καλοσύνη, η ειλικρίνεια, η ενσυναίσθηση;
• Έχει νόημα η διάθεση να θές να κάνεις καλό στους άλλους ανθρώπους, να μην τους καταναγκάζεις, να μην τους πονάς, να μην τους εκμεταλλεύεσαι, να νυν τους υποδουλώνεις;
• Έχει νόημα να αντισταθείς στην αδικία;
• Έχει νόημα προτού πεθάνεις να καταφέρεις να φτάσεις σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο;
• Εγώ, ένεκα διαίσθησης περισσότερο, λέω ναι, ειδάλλως η ζωή αρχίζει να μοιάζει με κακεντρεχής φάρσα.
• Αλλά τι ισχύει για αυτούς που για διάφορους λόγους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα;
• Τι είναι αυτοί; Ατυχήματα;
• Εγώ φέρ'ειπίν, που δεν έχω αυτή τη δυνατότητα, τι είμαι; Είμαι-εκτός από μαλάκας-, ένα ατύχημα; Μια αποτυχημένη ή περιορισμένη σκέψη;

Ρώτησα και σε ένα άλλο κείμενο: «φιλοσοφικές προκλήσεις για ποιούς; Τόσοι και τόσοι [για να μην πώ όλοι] καταστρέφονται πνευματικά και ψυχολογικά πριν προλάβουν να ζήσουν ή, σε πολλές περιπτώσεις, πριν ακόμα προλάβουν να μιλήσουν έστω. Δεν είναι φοβερά άδικο αυτό; Και η Ζυστίν; Γιατί υπέφερε τόσο; Ποιο ήταν το νόημα του πόνου της;»

Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που βιώνουν φοβερές καταστάσεις. Φοβερό πόνο και δυστυχία. Ανείπωτο. Αφάνταστο. Και αυτή είναι μια πιθανότητα που μας απειλεί όλους. Τι να πούμε; Ότι ''πληρώνουν'' τα κρίματα μιας παλαιότερης ενεργειακής πύκνωσης; Έχει πολλά κενά λογικής μια τέτοια άποψη. Και είναι άδικη, συγκεντρωτική, τελματική.

• Κι αν φτάσουν στο μίσος μετά από όλο αυτό τον πόνο; Χάνουν; Κι αυτό άδικο δεν είναι; 
• Αν αντιδράσουν ομοίως αλλά δίχως το μίσος; Πάλι χάνουν; Κι αν χάνουν, τι ακριβώς χάνουν; 
• Και η φύση; Η φύση είναι συμβιωτική, ναί, αλλά είναι και ένας ατελείωτος πόλεμος.

Προχθές πάτησα καταλάθος μερικά μερμήγκια που είχαν κάνει επιδρομή σ'ένα κομμάτι φαγητό. Σε μια τεράστια φυσική καταστροφή όμως, τη θέση του μερμηγκιού δεν έχω; Ρε γαμώτο. . . κάνω άραγε τις σωστές ερωτήσεις; Ούτε για αυτό δεν είμαι σίγουρος. . .
Ρε, λέτε ο θεός να είναι ένας μπλουζίστας;

Σωτήρης Ανέστης

Πηγή: http://www.ramnousia.com/